تا این مرحله رویکردهای راهبردی که به انواع عملیات تهاجمی اشاره دارد، مورد بررسی قرار گرفته است. این سوال پیش می‌آید که آیا دفاع و بازدارندگی می‌تواند یک موضع سیاسی مناسب برای دولت‌ها باشد؟ دفاع توانایی مقاومت فعال در صورت حمله به یک بازیگر است. دفاع های ثابت نمایش کلاسیک این نوع رویکرد هستند. از برج و باروها، قلعه‌ها، دفاع‌های ساحلی و بندری گرفته تا خط ماژینو، هر کدام برای دفاع از یک هدف خاص در برابر حمله طراحی شده‌اند. مشکل از نظر تاریخی این است که هیچ یک از این سازههای دفاعی هرگز نتوانسته اند از تغییرات فناوری جان سالم به در ببرند. قلعه ها در برابر ظهور سلاح های مبتنی بر اسلحه، قدرت هوایی یا حمله بر اساس حرکت آسیب پذیر شدند. برخی از قوی‌ترین موقعیت‌های دفاعی سقوط کرده‌اند، زیرا سلاح‌ها و تاکتیک‌های جدید برتری را از برخی جهات به سمت تهاجمی مسئله منتقل کرده‌اند. مواضع ثابت در برابر قدرت مخرب سلاح های دقیق و توانایی حمله به استحکامات از جهات مختلف آسیب پذیر شده اند.

اگر بخواهیم فقط استراتژی دفاع را در حوزه جنگ سایبری به کار ببریم، این انتخاب از ابتدا معیوب است. دفاع از رایانه ها و شبکه ها بخش عظیمی را ایجاد کرده است که امنیت را توسعه و حفظ می کند، ظرفیت این رویکرد همیشه در معرض تهدید است. اول و مهمتر از همه، جنبه های دفاعی جنگ سایبری به دلیل «تسلط تهاجمی» که تا اینجا نشان داده شده است، در وضعیت نامناسبی قرار دارند (کورنیش و همکاران، 2010). ثانیاً این دفاع ها هرگز به دلیل مشکلات برنامه نویسی، نیاز به اتصال سیستم به اینترنت بزرگتر یا خطای انسانی کامل نمی شوند. تنها راه برای محافظت کامل از یک سیستم در برابر تهدیدات خارجی، جداسازی کامل سیستم از اتصال خارجی خواهد بود، اما حتی با انجام این کار، سیستم همچنان می تواند توسط عنصر انسانی به صورت عمدی یا غیرعمدی تهدید شود (برچبول و همکاران 2010 و اشمور، 2009). با این حال، با توجه به نیاز به پیوستگی، جداسازی بیشتر سیستم‌ها از توانایی برقراری ارتباط، هدف اتصال را شکست می‌دهد. برخی از دفاع هایی که می توانند ایجاد شوند عبارتند از رمزگذاری، فایروال ها و تشخیص خودکار. اما مانند اکثر دفاع‌ها، اینها در به‌روزرسانی‌ها و عملکرد خوب هستند و حتی در آن زمان نیز می‌توان به آنها نفوذ کرد.